Supermassive black hole

Zachtjes kon je van de verte het geslof van haar poten die de grond raakten horen. De kussens die aan de onderkant van elke poot zaten beschermden tegen hard geluid wat haar poot zónder kussens zou kunnen veroorzaken. Enkele stofvlagen vlogen omhoog waardoor ze haar donkere ogen tot spleetjes moest knijpen om goed door het zand heen te kunnen zien en zodat het ook niet in haar ogen zou prikken. Met elegante en sierlijke bewegingen paradeerde ze zo over het grote gebied vol met het zand waaraan de zee lag. Een klein windje kroelde door haar vacht en haar zwarte haren werden zo bedekt met een laagje zand die alsnel weer weggeblazen werd. Het was lekker weer met de zon die in de lichtblauwe hemel pronkte en zijn warme stralen op de vachten van de inwoners scheen.
Crush begon haar passen wat te versnellen en met een krachtige afzet met haar twee achterpoten vloog ze over een stukje boomstronk heen om vervolgens door te rennen naar de zee. Het was vast lekker om even door het water te lopen, ookal moest ze wel oppassen. Ondertussen wist ze echt wel dat er haaien en andere grote en onveilige vissen in het diepe gedeelte van het donkerblauwe water leefden en die haar graag als hapje konden aanzien. Na enkele secondes had ze het water bereikt en liet ze haar lichaam tot haar buik in het water gaan. Het water was nog best wel koud maar heerlijk verkoelend aangezien de warme zon de hele middag al op haar huid had geprikkeld. En zwart trok nou eenmaal eerder de warmte aan dan wit, dat was een nadeel van de kleur die haar vacht had. Ze liep een pas vooruit om het water te verlaten en schudde haar vacht waardoor kleine, minuscule waterdruppeltjes de lucht in spatte. Op de één of andere manier voelde dit gebied raar aan. Het was zo... Apart. Er leek geen leven te zijn - enkel de wind maakte geluid door middel van zand op te waaien. Best wel griezelig zelfs. Ze schudde haar hoofd even heen en weer om de kleine zandkorreltjes uit haar vacht te verdrijven en drukte haar zwarte neus even in een kuiltje.
Er verschenen al snel weer nieuwe pootafdrukken in het zand en vele geuren kwamen op, herinnerend dat er ook andere honden waren die dit zand betreden hadden. Dus zo angstaanjagend was het niet. Maar het was zo anders dan de laatste keren. Ze was immers de ongekroonde "koningin" van dit gebied. Ze wist alles over het eiland. Maar toch leek het anders, waarom wist ze niet. Omdat ze zo in gedachten verzonken was had ze het geluid van een opkomend dier niet gehoord. Zoals al logisch was kon dit bijna niets anders dan een hond zijn, en toen ze omkeek merkte ze dan ook dat er een andere soortgenoot was. "Hallo." zei ze, haar mondhoeken lichtjes omkrullend.

De wolf rende hard door het water heen, hij was de grote wilde hond zoals ze hem noemde. De grote wilde hond, die enthousiast door het land sjeesde. Hij was er immers achtergekomen, dat deze plek geen verlaten spookstad was. Gwen was wel is waar verdwenen, samen met de Ofiara pack. Wat echt erg jammer was. Maar goed, het leek nu ook weer, alsof hij weer helemaal alleen op de wereld was. Vroeger kwam hij iedere dag wel iemand tegen, nu niet. Ach ja, hij zou er maar mee moeten leven. Hij was hier immers geboren, en was niet van plan om deze geweldige plek te verlaten, dan maar wat minder honden om hem heen. Dan maar wat eenzamer. Het maakte hem niet uit. Hij ging het zand weer op, schudde zichzelf uitgebreid uit. Waardoor al zijn haren alle kanten opvlogen, en de water spetters los kwamen. Hij was hier geboren, en hij had zichzelf gekroond tot ''koning'' van Dog Fascination. Vroeger werd hij omringt door alle mensen, en was Crush de koningin. Nu was die weg, en had Magic zichzelf gewoon even simpel gekroond tot koning van Dog Fascination, makkelijk toch. Langzaam kwam er een geur in zijn zwarte neus. Aah, dat werd tijd. Hij hoorde de woorden van de teef. Glimlachte vriendelijk en knikte even ter begroeting. ''Ik ben Magic, ben je hier al langer? En heb jij toevallig ooit gehoord van de Ofiara Pack, of Crush?'' Vroeg hij, ja dat had hij de vorige keer ook al gevraagd, aan de kleine bruine teef genaamd Quinn. Geduldig wachtte hij op het antwoord van de teef. Zijn staart gleed over het zand, en maakte een soort spoor achter. Zachtjes rukte de wind aan zijn haren.


~Beetje flut~

Het silhouet trok scherp en vormde het beeld van een grootgevormde reu. Zand kleefde tussen haar vachtharen die de wind hadden meegesleept. Ze schudde haar vacht nogmaals en kleine, miniscule zandkorreltjes vlogen geneidig de lucht in. Ze zette een stap dichterbij terwijl ze ging zitten - haar staart mee laten slepend door de stevige wind die broedde. Zijn woorden deden haar kop een tikkeltje schuin gaan en haar donkergekleurde ogen knipperden. Crush? Hoe kende deze reu Crush? Ze liet haar staart wat zakken en liet hem vervolgens over de grond heen en weer gaan als een soort bezem, gewoon om wat beweging te hebben. Ze had veel energie vandaag, iets waar ze dan uiteindelijk blij mee was. Kon ze eindelijk even rondrennen. De laatste paar dagen was ze zo verschrikkelijk moe geweest, dat een energieshot zeker niet overbodig was. "Hoe ken jij Crush?" vroeg ze als eerst, verbaasd om überhaupt iemand te zien die haar kende. Of beter gezegd; gekend had. Ze liet haar kop was zakken en haar ogen schoten even naar beneden, richtend op haar twee zwartegekleurde poten die netjes naast elkaar in het zand stonden. Weer doken nieuwe geuren op, waarvan er veel te binden was aan andere honden. Er waren hier ook wel andere beesten, maar dat waren voornamelijk wilde dieren die in het regenwoud leefden. Iets waar zij het minste kwam, om gewoon net even de veiligheid te hebben niet aangevallen te worden door een voor haar onbekend diersoort.
"Crush was mijn zus. Ze is vermoord door iemand die haar plaats in wou nemen. Het verbaasd me iemand tegen te komen die haar gekend heeft." zei ze, schudde haar hoofd bijna onmerkbaar lichtjes heen en weer en keek weer op, met haar ogen de zijne weer vindend en de reu aankijkend. "Aangenaam trouwens Magic. Mijn naam is Dewnin, ik heb het eiland simpelgezegd overgenomen van mijn zus." zei ze, een keer knikkend. Er verscheen voorzichtig een glimlachje op haar gezicht, die haar twee mondhoeken lichtjes omhoog krulde. Ze snoof waarna ze een teug frisse zeelucht inademde om het vervolgens weer uit te ademen, iets wat zich in hetzelfde ritme herhaalde.

Blijkbaar kende deze teef Crush ook, zo gedaagde ze zichzelf wel een beetje, voor zover Magic dit wist. Misschien was ze wel altijd zo. Wist hij veel. Dus dit was de zus van Crush. Jammer, Crush was overleden. Maar ach ze was slecht, had Magic gehoord. Hij dacht eens na, zou hij het hele verhaal vertellen of het gewoon kort houden? Ach hij vertelde het hele verhaal wel, de teef leek hem aardig. En wat zou ze ermee kunnen. ''Ik ben hier geboren, op dit eiland, Dog Fascination. Ik ben hier opgegroeid. Eigenlijk ging het best vredig, ik ging in een roedel, de Ofiara Pack. En in mijn ogen was Crush toch wel een beetje de koning van DF, maar goed. Een tijdje terug merkte ik dat dit een verlaten spookstad was geworden of zo iets. En nu komen er weer honden. Ik ben blij dat je het eiland laten we zeggen over genomen hebt van Crush.'' Zo, dat was zijn verhaal. Zo simpel zat het. Hij zuchtte even. En nieste even. Zijn staart ging als een bezem heen en weer, net als bij Dewnin. ''Aangenaam, leuke naam heb je, Dewnin.'' Klonk zijn vertrouwende, vriendelijke, warme stem. Als je de stem zou horen, zou je niet denken dat het van zo'n grote hond af kwam. Sommige honden hebben wel eens tegen hem gezegd, dat hij er erg woest uit zat. Zijn mondhoeken krulde even op bij die gedachte. ja daar kon hij zich misschien best wel in vinden. Hij dacht nog even aan het vroegere DF. ''Crush was toch slecht?'' Vroeg hij uiteindelijk. Terwijl hij de teef vragend aan keek, met zijn hoofd een tikkeltje schuin. Geen een plek was mooier dan de duinen. Met hun frisse zee lucht. En hun lichte heuveltjes, was dit toch wel echt een van de vele favoriete plekken van Magic.

Nogmaals snoof Dewnin is, de zoute lucht die de zee veroorzaakte prikkelde lichtjes terwijl het richting haar longen blaasde. Hierdoor nieste ze kort, waarna ze weer opkeek en glimlachte. Rondom de twee honden was het zand ingedeukt met pootafdrukken en was er bijna geen een plekje meer te vinden die nog mooi glad was van nature. Er weerklonken nieuwe woorden, iets waardoor de teef haar hoofd weer omdraaide en luisterde. Haar oren stonden naar voren gericht, goed luisterend wat de onbekende reu te zeggen had. "Dat klopt inderdaad. Mijn zus en ik hadden veel contact zonder dat de buitenwereld hier van wist. Ik leefde op het eiland, zonder dat iemand hier een idee van had. Ik had mijn eigen stuk grond, waarvan ik overzicht had op alles wat er gebeurde. Ook hier wist niemand wat van. Mijn stuk land waar ik niet van afkwam was namelijk afgelegen, een plek waar niemand kwam en waar niemand van wist. Toen mijn zus vermoord werd, wist ik dat het mijn taak was om het over te nemen. In de tussentijd is er inderdaad veel veranderd, veel honden trokken weg. Er ontstond ongelovelijk veel ruzie over het feit wie opnieuw mocht regeren over Dog Fascination." zei ze, zonder enige adempauze op een rustige toon vertellend. Vogeltjes die zich in de boomtoppen genesteld hadden en waarvan sommigen wild door de lucht vlogen vloten zachtjes, bijna onhoorbaar voor andere dieren die iets verder weg stonden en die er op dit moment niet waren. Zo nu en dan klonk er wat geritsel van de kant waar het bos begon, zonder dat er enig teken van ander leven op kwam dagen. "Ik ben ook blij dat ik zoiets als dit nu op mijn naam heb staan. Alleen blijf ik nog steeds wachten op de tijd dat de oude honden terugkomen voor wraak. Wraak omdat ik zonder enige reden hun plaats ingenomen heb." zei ze, en zuchtte even. Gelukkig wist ze wel dat er maar een hele kleine kans bestond dat zoiets zou gebeuren. Dat was gewoon ondenkbaar. Maar toch, het zóu kunnen. Normaal gesproken was ze ook niet zo kwetsbaar. Alleen dit was nu allemaal zo nieuw, dat het gewoon nog wennen en gewoon anders was. Simpelgezegd moest ze nog wennen aan alles, de smaak een beetje te pakken krijgen. "Dankjewel." zei ze en glimlachte, nadat hij had gezegd dat ze een leuke naam had. Ze knikte bij zijn vervolgende woorden. "Ja, dat klopt inderdaad. Maar dit was een masker. Ze wist dat er iemand achter haar aan zat, en dit was het enige wat ze wist te verzinnen om de vijand misschien af te schrikken. Een masker opzetten, doen alsof ze slecht was. Maar dit werkte niet." zei ze, en schudde even mistreurig haar hoofd. Arme Crush.