Just a new begin ~

"'k vlieg met je mee
't Is of ik door de ruimte glij
Wij staan nu samen in
Een nieuw begin
Een nieuwe wereld wacht op jou en mij"

Een zachte en warme stem zong luid in de verte. Een kleine herdershond trippelde door het gras. Het was avond en de zon ging stilletjes aan onder. Ze was aangekomen. Een nieuwe plek waar ze ging wonen. Een nieuw begin. Daarom zong ze dat liedje ook. Ze was geboren in New York, een enorm drukke stad. Ze had ooit kleine tweebenen horen zingen over dit liedje. Ze vond het een heel mooi liedje en altijd bleef het in haar gedachten. Ze zuchtte diep en opgelucht. Ze had geen zin om nog verder te reizen en daarom wou ze hier komen wonen. Het was hier prachtig. Haar helder bruine ogen gleden nieuwsgierig over de onbekende omgeving. Verderop was een groot meer te zien dat een mooie kleur kreeg door de ondergaande zon. Quinn blafte vrolijk en rende een grote heuvel af richting het meer. Ze had zin in een kleine zwempartij omdat het zo warm was. Haar poten versnelden af en toe, maar na een tijd remden ze af. De teef stopte en keek nieuwsgierig naar het meer dat er zo helder uitzag. Ze kwispelde vrolijk en sprong eens de lucht in terwijl ze blaffend het water inrende. Ze voelde het frisse water en hijgde van het rennen. Ze liep na een tijd uit het water, schudde haar uit en begon te drinken. Het voelde goed, zo lekker fris water. De hond rekte haar uit en gaapte. Wat was ze moe van die reis. Quinn keek om haar heen terwijl ze rond het meer draafde. Ze had nog energie en verveelde haar een beetje. De teef stopte na een tijd lopen toch maar en legde haar neer in de ondergaande zon bij het meer. Hier was het fijn.

Man, het was net een verlaten spookstad hier. Waar was Gwen? Waar waren de leden van de Ofiara Pack? Waar was iedereen? Waaorm was iedereen op eens weg? Waarom? Was er een erge natuur ramp geweest, die alleen Magic niet had meegemaakt? Wat was er toch aan de hand? De eens zo vrolijke grote reu stapte nu iet wat droevig vooruit, was hij dan nu helemaal alleen op de wereld? Helemaal alleen? Even stroomde er een traan over zijn wang heen, bij de gedachte dat hij helemaal alleen in zijn geboorte wereld was. Ja dit was een enorm bekende plek voor hem. Hij dronk wat bij het meer, en liep er langzaam in, om even te ontspannen. Tot het net ondiep genoeg was ging hij zitten op de bodem van het meer. Hij sloot zijn ogen en dacht eens na, waar konden ze zijn? Maar door de gedachte dat ze misschien echt allemaal dood waren, kon hij niet eens goed nadenken. Dat is toch erg? Of niet soms? De reu vond van wel. Waar was Yara, de vriendelijke teef die zo vrolijk tegen hem was op ge knalt, waardoor hij bijna de diepte in viel? Waar was iedereen? Oké, Magic kon nu nog wel uren zitten piekeren over alle honden die hij miste, en zo. Maar dat was niet leuk. Hij moest weer verder leven, dan maar zonder de Ofiara Pack, dan maar zonder alle andere honden. Er zouden vast wel andere honden komen, misschien kwamen er wel wolven of paarden? Of andere dieren, zoals katten. Hij zou zich redden, tussen welke dieren dan ook. Oké, nu ophouden met zeuren. Magic liep door, opeens schoot zijn kop in de lucht. Zijn staart schoot heen en weer. Hij blafte een paar keer luid, een geur! EEN WERKELIJKE GEUR! Hij rende erop af, en zo blij als hij was zag hij ook nog eens een hond! EEN HOND! Magic zijn grote poten maakte grote passen en in no time moest hij een noodstop maken voor de teef. Hij stopte, ging zitten. Zijn staart gleed snel over de grond. ''Ik ben Magic, en jij?'' Begon hij enthousiast, hij blafte nog eens. Daarna wachtte hij geduldig af op antwoord. ''Ben jij hier al lang?'' Vroeg hij vrolijk. Hij wachtte nog even op antwoord, maar door zijn overenthousiast heid floepte er nog een vraag uit. ''Ken jij Gwen? Of de Ofiara Pack?'' Vroeg hij vrolijk, wie weet, misschien was het wel zo.

De bruine ogen gleden over de horizon waar de zon steeds lager en lager zakte. De teef vond het hier enorm gezellig eigenlijk. De zon was nu bijna onder, maar het was nog steeds lang licht. Zelfs al kwam de maan, de wolken bleven hangen om licht te vormen in de hemel. De kleine hond kwispelde zacht heen en weer met haar lange staart. Ze vond het nu wel iets erger worden dan ervoor. Het was enorm stil, groot en daarom was ze ook enorm klein op de wereld. In haar taal was dat dus eenzaam zijn. Quinn zuchtte zachtjes en liep heen en weer. Haar oren stonden rechtop gespitst terwijl ze enige geluiden of geuren probeerde op te vangen. Ze snuffelde eens aan de grond en plots drong een geur haar neus binnen. Ze hief haar kop op en keek nieuwsgierig rondom haar. Een zwarte hond kwam plots in haar richting gelopen. De hond zag er groot uit en gespierd. Ze herkende het ras wel, maar meer ook niet. Ze kende hem immers niet. De reu kwam met een enorme snelheid aangelopen waardoor de kleine hond lichtjes schrok. Ze keek hem rustig aan en luisterde naar de woorden. Hij zat enorm vrolijk voor haar met een serieus kwispelende staart. Hij stelde zeker drie vragen. De teef kon simpel antwoorden. "Hallo, Magic. Aangenaam. Mijn naam is Quinn en ik ben hier net toegekomen na een lange reis. Nee, ik ken hier nog niemand." Meer zei de teef niet tegen hem. Wat kon ze ook zeggen? Ze was niet zo'n prater als ze nog niemand kende of als ze zo uitgeput was. Al had ze soms nog wel na een lange reis veel energie zoals daarnet, maar nu besefte ze hoe moe ze wel niet was. Quinn snoof zacht en keek nieuwsgierig naar de hond. Ze snapte niet waarom hij zo vrolijk was en vroeg wie ze kende. Was hij iemand kwijt?

De zon zakte steeds lager. Even vloog eer een zwart puntje voor de zon. Een vogel, hij kraste verwoed. Magic glimlachte dromerig. Zijn staart ging nog steeds als een bezem heen en weer. Hij glimlachte vriendelijk naar de teef. ''Aangenaam Quinn.'' Sprak hij met zijn warme, vriendelijke, vertrouwende stem. Als je zijn stem hoorde voelde je je alweer helemaal thuis, hoe eenzaam je nou was. Dat was meestal zo het geval. ''Aah. Jammer.'' Zei hij lichtelijk teleurgesteld. Hij schudde zijn hoofd. NEE MAGIC, STOP. Hij moest zich erover heen zetten, door gaan met leven. Gewoon vrolijk doorgaan, net als vroeger. Vroeger.. Het betekende zoveel voor hem ''MAGIC!!'' Schreeuwde hij opeens. Hij schrok van zichzelf, hij keek lachte even. En keek toen naar de teef, die waarschijnlijk best wel geschrokken was van zijn uitbarsting. ''Sorry.'' Zei hij snel, en vriendelijk. Zijn staart ging nog steeds heen en weer. Uiteindelijk ging hij liggen, en hijgde even na. Sjees, hij moest weer even conditie training gaan volgen man. Halleluja. Hij hijgde nu nog steeds lichtjes. Uiteindelijk sloot hij zijn bek, en dacht eens na.

~Oké, beetje heel erg flut. maar moet gaan~