R O S E
Ze was veranderd. Voor altijd. Het litteken van haar verleden zou nooit meer verdwijnen.
De wolken reden langzaam over het luchtvlak, er stond een behoorlijke wind maar in dit gebied was daar niet veel van te merken. Het was helemaal dichtgegroeid met bomen, rotsen en natuurlijk de prachtige waterval. De zoete, doorzichtige vloeistof kletterde naar beneden, waar een wolk van damp ontstond. Twee bruine ogen weerspiegelden de vele kleuren die te aanschouwen waren. Het was schitterend, na een lange tijd kon ze weer eens van haar omgeving genieten. Dat was bijna het enige waar ze nu nog van kon genieten. Ze zat er, eenzaam, maar dat kon haar geen moer schelen. Op dit moment was het maar beter als ze alleen was. Ze had zich voor een lange tijd niet zichzelf gevoeld, maar nu ze weer naar dit eiland toe was gekomen, voelde ze zich gelijk een stuk beter. Zachtjes neuriede ze een spaans liedje dat ze in El Paso vaak hoorde, van de mensen op straat. Sommige mensen verschilden niet zo veel van haar. Ze waren even arm, en werden ook als oud vuil behandeld. Na al die jaren op straat was ze taai geworden. Ze kon niemand vertrouwen, en zou zich nooit meer voor iemand open stellen. Dat bracht alleen maar gevaren met zich mee. Het deed alleen maar pijn om je over te geven. Ze moest haar eigen toekomst bepalen, haar eigen lot. Er was niemand die keuzes mocht maken over haar lot, dan werd het een grote chaos. Nee, Rose had geen behoefte aan een leuk gesprek. Ze had geen behoefte aan een partner en puppies of goede vrienden. Ze had behoefte aan vrijheid en rust. Het was misschien egoïstisch, maar dat was de enige manier om het te overleven hier. Ze had geen dorst, het was niet nodig om een douche te nemen, ze was hier slechts voor het kalmerende geluid van het kletterende water. Voorzichtig sloot ze haar ogen en ademde langzaam in en uit, maar nog steeds alert voor enig "gezelschap".
[Iedereen]
Index 
