I'm not making stupid mistakes, only very, very clever ones. ~

Voor iedereen.
Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

De voetkussen van de hond waren nu goed van pas. Ze spande haar spieren in haar achterpoten aan en zette af op de rots waar ze zich eerst op bevond. Ze strekte haar voorpoten voor zich uit, en die kwamen op een rots die een stuk hoger was dan degene waar ze eerst op was geweest. Soepel kwam de rest van haar lichaam ook op de rots, en netjes zette ze haar achterpoten weer achter haar. Ze draafde een stukje en sprong toen weer een eindje naar beneden. Dit was niks en ze kon er gewoon vanaf hupsen zonder er moeite voor te doen. Als je je hier bevond moest je wel goed opletten dat je niet zomaar van zo'n rots af kukelde. Dat is niet bepaald slim. Ten eerste je kon er een bloeduitstorting van krijgen, of je kneust iets. En als je heel lelijk er vanaf zou vallen zou je je poten of nek wel kunnen breken. En voor een hond was er dan niet zo heel veel leven meer voor je over.
Maar de gevlekte border was lette goed op waar ze haar poten neerzette. Ze wilde niet eindigen als een of andere sukkel die van die rots af kukelde. Ze bleef even staan en draaide zich een kwart slag. Ze keek over de rots heen naar beneden. Ze was nu misschien een kleine drie meter hoog. Ze draaide weer recht, ze draafde weer een klein stukje, en versnelde haar pas toen. Er was een gat in de weg te vinden. Niet dat je dit zo zeer een weg kon noemen, maar er miste een stuk rots. En het gat was zeker een meter diep, en een kleine meter breed. Ze spande al haar spieren aan en zette zich toen weer af tegen de rots. Ze sprong over het gat heen. Ze kon haar voorpoten maar net op de volgende steen krijgen. Ze gooide haar kont naar voren waardoor ze veilig aan de overkant kwam. Ze grijnsde trots en na een paar pasje bleef ze stilstaan en draaide haar kop om om naar het gat te kijken. Ze schudde toen haar kop waar haar oren bij heen en weer flapperden en vrolijk mee. Ze hief haar staart en haar oren richtte ze opgeheven naar voren. Ze opende haar bek waardoor ze even hijgde, en likte vervolgens langs haar lippen. Ze versnelde haar pas weer naar een rustige pas en de rotsen stegen weer een beetje. Ze sloot haar bek weer en liep toen rustig mee de rotsen omhoog. Af en toe sprong ze een stukje omhoog aangezien ze niet altijd helemaal erop kon stappen. Toen ze het hoogste punt van de rotsen had bereikt, en je niet meer hoger kon, en de stenen weer naar beneden gingen. Ze draaide haar kop even in de rondte. Dit punt was het hoogste van de rotsheuvel. Ze keek rond, dit punt was ook een van de hoogste punten van alle rotsheuvels. Ze ging zitten en keek een trots in de hoogte. Nu kon ze heel veel zien, de toppen van de bomen, het glinsterende meer in de zon. Alles kon ze zien. Ze opende haar bek weer en haar roze tong kwam weer naar buiten. Ze hijgde weer en slikte langs haar lippen en sloot haar bek weer. Haar hoofd ging over de rand, en hoe hoog zou ze nu zijn? Het leek superhoog zo, misschien 15 meter, misschien nog wel meer. Ze was ook niet goed in meters schatten, hoeveel was een meter eigenlijk? Geen idee. Nou, ze vond prima hoe ze nu leefde. Vrolijk en genietend van het leven. De slechte dingen achter je laten en vooral naar de leuke dingen kijken, naar de leuke dingen die misschien nog zouden komen. Don't worry, be happy.