Het gevlekte hondje bewoog zich tussen de hoge rietstengels door. Het kraakte en het deed toen ze zich er tussendoor bewoog. Het riet torende hoog boven haar uit. Het was dan ook maar nog een klein hondje. Haar ras was border collie, dat was te herkennen aan de witte 'kraag' die ze had. Ze hief haar spitse snuit in de lucht. Ze kon niks zien, helemaal niks. Ze zag alleen maar riet, riet en nog eens riet. Ze was ook zo dom om ook maar erin te gaan lopen. Natuurlijk zou ze hopeloos verdwaald raken. Alles was dezelfde kleur en vorm. Ze hield haar staart laag en versnelde haar pas weer. Haar pasjes waren klein, en haar voetkussentjes raakten maar kort de grond. Alleen het riek kraakte heel erg. Het waaide ook zo af en toe zacht mee in de wind, als deze zich liet vertonen. De hond slingerde zich tussen de rietstengels door. Het weer werkte wel mee. De zon stond hoog in de hemelsblauwe lucht. Het was niet heet, maar zeker niet koud. Het was prettig om je in te vertonen. En de frisse wind die zo af en toe kwam, koelde je af als je het heet had gekregen. En deed het gele riet heen en weer schudden. Ze liet haar roze tong uit haar bek hangen en hijgde. Haar oren waren daar in tegen wel opgeheven en naar voren gericht. Ze hief vervolgens haar staart. Ze had een geur geroken, en dat betekende leven, en dat ze niet langer in dit labyrint hoefde te zijn, en rond te zwerven tot ooit weer de toppen van bomen te zien. Die ze op het moment niet zag, zelf dat niet. Alleen maar geel riet. Maar de geur werd steeds sterker, ze draafde op haar rustige pas ernaartoe. Ze blafte eens, een keer. Een luide blaf, om te laten weten aan de andere, wat het ook maar was, te laten horen dat ze eraan kwam. En ze was ook erg nieuwsgierig naar wat er achter die geur was.
~ Dewnin, sorry voor de flut.
Index 
